"kimseleri de takmadım, ölsem değişmem" tarzında bir insan olmayışımı idrak edişim belki de mezun olduğum yıla tekabül eder.
ne yapacağıma karar vermemiş ve bir işe başlamamış olmak beni derinden üzerken; fark ettim ki, bunun nedeni ne bunları gerçekten istemem ne de ihtiyaç duymamdı.
temelde, insanların benden bunu beklemesiydi sıkıntımın kaynağı.
o zaman üzerimdeki toplumsal baskıyı bir kez daha fark etmiştim.
işin bireysel boyutu da var tabi. kendimize koyduğumuz kurallar ve sınırlar, kendimizden beklediklerimiz var, başarılı olduğumuzu hissetme ihtiyacımız var.
şu an öyle güdük ki "başarılı" olduğum hissi...
acilen birşeyler yapmak zorunda hissediyorum kendimi; yeni bir şeye atılmak ve başarmak!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder