küçükkken evde/ misafirlikte sehpalar üzerinde duranları yapışık sanırdım ben. annem öyle derdi. dokunmazdım onlara.
bir de küçükken, düşünce, canımın yanmasından çok, annemler kızacak diye üzülür ağlardım.
şimdi de birşeylerimi kaybedince, kayıptan ziyade, annem "bir yerde de birşeyini unutma" diyecek diye üzülüyorum.
yazık bana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder