(alakasız fotoğraf)
-ayrıldıktan tam da bir hafta sonra-
şimdi düşünüyorum da,
okulda çalışmanın en güzel yanlarından biri,
(şu an tatilde olmanın dışında)
sık aralıklarla, muhtelif nedenlerle, öğretmenler odasına yığılan ikramlarmış...
çocukluğumda annemle gittiğim "gün"lerden sonra, yeniden çeşit çeşit tatlı-tuzlu yemeyi nasip eden tüm veli ve öğretmen arkadaşlara teşekkürü borç bilirim (:
bi de bi hizmetlimiz vardı. odaya gelip camımızı açardı. "2 bilgisayar var, çok radyasyon olur" derdi. camdan radyosyonun hızla odayı terk edişini izlerdik (:
bi de son zamanlarda, artık öğrenciler gelmez- ders işlenmezken, tüm öğretmenler çocuklarını da getirirdi. öyle tatlı öyle şirindiler ki, oracıkta doğurasım gelirdi. o yumuş tenlerine temas etmek mutluluk yayardı...
güzeldi be.
nedense hep o anıların üstünden zaman geçince, ne çok mutluymuşum, ne güzelmiş be diye anıyoruz.. Oysa yaşarken o kadar güzel gelmiyor..
YanıtlaSilHerşey anılarda güzel galiba bizim için :)
Radyasyonu camdan yollamasi sebebiyle bende cok sirin bir tip izlenimi yaratti:)
YanıtlaSilneyse sayılı gün çabuk geçer, okul tekrar açılır, tekrar okula-öğretmen odasına dönülür :)
YanıtlaSilben de radyasyonun camdan çıkışını izlemek istiyorum, deneyeyim :)
sevgili otsumimar,
YanıtlaSilöyle bi araştırma vardı sanırım. ölüleri de hep iyi yanlarıyla hatırlamamızla ilgili... beynin kendini koruması mı neymiş..
sevgili Lulu,
o kadar da şirin değildi aslında:)
sevgili sevda s.,
ben okuldan ayrıldım; ram'da çalışıyorum artık:S
radyasyonu odanızdan salın gitsin, mis gibi temizleniyor hava:D