çocukları seviyorum.
(ille benim de bir tane olsun ister miyim bilmiyorum, ona büyüyünce karar vericem.)
onları izlemek, onlarla oynamak, onları öpmek mutlu ediyor beni.
ama sanırım -gelişim ve gelişim psikolojisi üzerine o kadar okumama rağmen- anlamıyorum onları. çok daha fazla anlamak isterdim, anladığımı hissetmelerini, onları tanımayı...
çok farklı bir algılayış biçimleri, dünyaları var ve ben sanırım oraya giremiyorum.
bir de dil gelişim evrelerini çok hoş buluyorum. (bir dili öğrenmek her zaman çok hoş ve keyifli gelmiştir bana) o evrelerden birinde "eksik kurallaştırma" mı ne vardı, (bahsedeceğim o olmayabilir de) onun örnekleriyle karşılaşıyorum bazen, gülümsüyorum:
duvar çatlağını gösterip heyecanla "baba baba duvar yırtılmş!"
yolda ani esen rüzgar karşısında "anne rüzgar yağıyor!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder