Klişe bir başlık ve düşünce biçimi gibi gelebilir belki, ama; hakikatten inanıyorum ben buna.
Mutlu olmayı birşeylere bağlamak, gerçekçi ve sağlıklı gelmiyor. Başka birşey mutluluk; içte taa derinde hissedilen birşey. Bilemiyorum, belki ben çok uç istekleri olmayan bir insanım, çabuk mutlu olabiliyorum.
İnsanlarda da en sevmediğim özelliklerden biri, bulunduğu andan keyif almamalarıdır. Herkesin keyifsiz anları olabilir tabi, ama; benim bahsettiğim, davranış kalıbı biçimdeki kronik memnuniyetsizlik, an’dan keyif alamayıp, hep başka/daha iyi şeyler isteme tutumu.
Söylemek istediğimi örneklerle daha anlaşılır kılabilirim belki:
Aylarca planlanan tekne gezisi gerçekleşmiş, her şey yolunda giderken ve her şey çok güzelken boğazdaki yalılara bakıp iç geçirme, “ah ya burda yaşayanlar var, bir de bize bak” tarzı konuşmalar. (bu arada, yalıda yaşamak, gerçekten mutlu eder mi insanı?)
Ya da güzel bir tatildeyken, güzel denizde mis gibi yüzerken, yakında geçen yatlara bakıp iç geçirme. (peki yat sahibi olmak, gerçekten mutlu eder mi insanı?)
Vs.
