polisiye okumam aslında. lisedeyken, bir anda çok popülerleştiği için ahmet ümit'i merak etmiş ve patasana'yı okumuştum sadece. bir de peyami safa'nın selma ve gölgesi (cumhuriyet döneminin ilk polisiye romanı)...
2010 basımı istanbul hatırası'nı da merak ediyordum ve bir arkadaşımda görünce okumaya başladım. bir ay sürdü, zira 560 sayfalık bir kitap. sürükleyici ve keyifle okunuyor. istanbul tarihi hakkında bilgi veriyor olması da hoşuma gitti. yine de bir kez daha anladım ki, polisiye hikayeler pek tarzım değil benim.
bir de katilin hep "en beklenmeyen kişi" çıkması klasiğine ne demeli? hadi beni falan geçin de, polisiye hikayelerle haşırneşir kişiler hikayenin başında tahmin edebiliyordur bence...
