hayatın bana cömert davranıyor olduğu hissini yaşıyorum sıklıkla...
sanki bir insanın sahip olabileceği en önemli şeylere sahibim gibi geliyor...
*sevgi dolu bir ailede doğmak
*sevgi dolu bir çocukluk
*ilgiye doyarak büyümek
(evet, arada, babamın vefatı gibi son derece acı bir kaybım ve hiç kapanmayan bir yaram var... ve fakat, ölüm Allah'tan ve hepimiz için...)
*iyi okullar, iyi eğitim
*iyi dostlar, sağlam dostluklar
*çalışabilecek güç, sağlık
*sevdiğim bir meslek
*istediğim şehirleri gezip görebilmek. gezmek görmek için heves, istek, sağlık
*maddiyata dayanan isteklerimin olmayışı
*ve her şey bir yana, son 6 yıldır, yaşadığım her şeyi anlamlı kılan hayatımdakisevgiliinsan...
anlatılamayan, aklıma düşer düşmez gözlerimi nemlendiren o güçlü bağ...
daha kıymetli ne var ki?
ister istemez soruyorum:
"söylesene sevgilim,
hangi iyiliğimin karşılığıydın?"
