sanırım, bir otistikte beni en çok etkileyen şey, "hayat gaile"lerinin olmayışıdır.
yani şöyle,
biz yaşamımız boyunca didiniriz, bir şeyler yapmaya çalışırız, başarılı olmaya, iyi yerlere gelmeye, iyi şeyler yaşamaya çalışırız, pek çok şeye değer veririz, yaşadıklarımızın anlamlı olmasını isteriz..
belli kurallarımız, normlarımız vardır...
okuruz, meslek ediniriz, çalışır para kazanırız, ev, araba alırız, evleniriz, çocuk yaparız... ve tüm bunları yapmamız gerektiğini sanırız... hayatın "bunlar" olduğunu yani...
fakat, bir otistikle yakın temasa geçince ve hiç de böyle dertlerinin olmadığını gözlemleyince tepetaklak oluyor bazen iç dünyam... kendi "var oluş kaygım"la yüzleşiyorum, var oluşumuzu sorguluyorum, anlamlılık duygum azalıyor.. el yordamıyla oluşturduğumuz, aslında doğada olmayan ve fakat ölümüne bağlı olduğumuz normların gerçekliğini düşünüyorum..
hayatın, aslında, sandığımızdan daha farklı bir şey olabileceği geçiyor aklımdan.
