dedem bizdeydi dün akşam...
yaklaşık 2 yıl önce anneannemi kaybettik, yalnız yaşıyor dedem.. hep derler ya "kadın kendine bakıyor, yalnız kalan erkek bakamıyor kendine" diye. gerçekten de öyle...
gözlemledim dedemi. yılların getirdiği alışkanlıkları var, nereye gitse onları yaşatmak istiyor.
koltuğunun önüne küçük bir sehpa koyuyor, hep yanında taşıdığı kişisel eşyalarının bulunduğu bir torbası var, onun içinden bulmacasını, ilaçlarını, gözlüklerini çıkarıp o sehpaya diziyor vs.
ayakkabı çekeceğini bile yanında taşıyor!
bulmacasını çözüyor, hayvanlı belgeselleri izliyor.
televizyon çıktı beri komşuluğun öldüğünden bahsediyor sonra (televizyon mu kaldı dede? herkes internette vakit geçirip yalnızlaşıyor artık, televizyonda değil).
geçen sene kömür aldığı kömürcüde "bir alet olduğundan, oraya kart sürtüp para çekildiğinden" hayretle bahsediyor sonra.
artık elektrikli sobaya geçtiğinden, sobanın ikinci çubuğunun yatarken tam ayağına denk geldiğinden bahsediyor.
vs vs..
gülümsüyorum..
acıyorum da biraz..
ne diyim, allah herkese sağlıkla, mutlulukla yaşamak ve yaşlanmak nasip etsin.
