nasıl baş ettiğimi ben de bilmiyorum...
15 yaşındaydım...
30 yaşında evli barklı kadınım şimdi.
bir şekilde geçti gitti 15 yıl...
bildiğim tek şey;
çok sevdiğin birini bir daha göremeyecek olmanın üzüntüsü ya da yaşanmış güzel anılara özlem duymaktan çok daha fazla bir şey bir çocuğun babasının ölmesi...
bitmeyen yarımlık, eksiklik hissi...
garip bir utanç, eziklik duygusu...
yalnız kalan anneye destek olma çabası ile zamansız büyüyüverme...
acımasınlar diye kuyruğu hep dik tutma çabası...
bir yük sırtında... ağır bir yük...
...
velhasıl, dilerim, allah hiçbir çocuğa anasızlığı, babasızlığı yaşatmasın...
