sanırım en çok bu konuda yazıyorum.
bu konuda değilmiş gibi görünenlerin altında da ekseriya bu tarz duygular var.
bugün bi anda fark ettim de, yeni değilmiş bu özelliğim. zira, bi anı geldi buldu beni 17-18 yıl öncesinden...
anlatayım, siz de görün;
bizim evde öğlen ve akşam babam geldiğinde "ona kapıyı açmak ve terliklerini getirmek" ablam ve benim çok önemsediğimiz bir şeydi. yarışırdık adeta.
bir öğlen, yine babam geldi yemeğe. tam hatırlayamıyorum, sıra bendeydi de ablam mı bozmuştu ne. kapıyı o açmıştı babama, babam da teşekkür etmişti ona...
o kadar üzüldüm ve ablama o kadar kinlendim ki, babam gidince, ilk işim yeni alınan barbibebeklerimizden ablama ait olanın zarif ayakkabısını koparmak oldu.
öcümü almıştım...
