hala her şeyden çoksun...

sezen aksu'nun yeni albümünü dinliyorum bu ara. şarkıları tek tek tanımaya çalışıyorum. şimdilik çok bayıldığım bir şarkı olmadı.

sadece "çocukluğum" şarkısı içimi ezdi...

20 yıl olmuş onno'yu kaybedeli sezen. ama hala "hala her şeyden çoksun" diyor...

sevdiğin birini, çok yakınını kaybetmek tarifsiz bir acı...

babam vefat ettikten sonra annem depresyondayken "senin kocan öldü, sen yeniden evlenebilirsin. ama benim babam öldü, benim bir daha hiç babam olmayacak." demişim anneme kızgınlıkla. annem anlatır, ben hatırlamıyorum...

acılar kıyaslanamaz, karşılaştırılamaz elbette. fakat evlendikten sonra; evliliğin, can yoldaşlığının nasıl bir şey olduğunu anladıktan sonra, annemi çok daha iyi anladım ben...

babası ölen çocuklar eninde sonunda büyür, evlenir, yeni bir hayat kurar ve eksik de olsa devam ederlerdi yaşamaya...

ama hayat arkadaşını kaybeden kadınlar/ adamlar ne yapardı... nasıl devam ederlerdi yaşamaya...

koca bir boşlukla...

                   "Ne yapsam nereye gitsem olmuyor

Hayattayken araftayım.
Bir hatıraya sevdalı
Hem kazanan hem kaybeden taraftayım.

Ne burada ne uzaklarda

Sofralarda sokaklarda

Bilhassa güneşli soğuk güne uyandığım sabahlarda.

Sınırsız bir boşluksun

Açlıksın yokluksun

Sonra bir nağme mırıldanırım

Hâlâ her şeyden çoksun."