yurdumun orta yaş hatunlarında gözlemlediğim bir "dert yarıştırma sendromu" var ki, evlerden uzak:)
yani şöyle; pek çoğunda "ben neler neler çektim, ne çok şey yaşadım, her acıyı gördüm, en çok ben ezildim" sanrıları söz konusu sanki.
farz-ı misal, bir derdinizi anlatsanız muhakkak "o da bir şey midir ki?", daha sertine dair bir hikayeleri mutlaka vardır. ya da mesela, anne babalarına en çok onlar bakmıştır, en çok onlar yalnız kalmış ama yine de ayakta durmuştur. onlar olmasa dünyanın hali nicedir.. vs vs..
bir psikolojik danışman olarak, bu olgunun nedenlerini araştırıp anlamaya çalışmam gerek evet, ama, şu aralar ben sadece sinir olabiliyorum işbu kadınlara!!!
umarım, böyle bir danışanla karşılaşmam yakınlarda:)
