izmir'deyim 10-12 gündür.. karalar bağlıyorum yine "nasıl dönücem" diye..
istanbul'da mutsuz olduğumdan değil de, izmir'e çok bağlı olduğumdan zor oluyor dönüşler..
izmir'e bağlılığım da "izmir mükemmel bir şehir olduğundan" değil. (zaten, şehirlerin abartılmasını anlamlı bulmuyorum. en çok da izmir ve istanbul için yapılıyor bu; "istanbul şöyle güzel, izmir böyle başka" vs. hoşuma gitmiyor bu abartmalar.)
benim izmir'e bağlılığım, aidiyet hissimden.. memleketim oluşundan, burda doğup büyümekten, yakınlarımın burda oluşundan, alışkanlıklarımdan vs.
mesela, hala, ev alışverişi tansaş'tan yapılır bana göre, pazarları kahvaltı balkonda yapılır, bostanlı sahilde yürünür sıkıldıkça ...
bu tip ufak yaşam anlarını özlüyorum en çok da..
şehirleri sevdirenle insanlar ve yaşananlar ... ama en çok insanlar diye düşünüyorum
YanıtlaSilsevgili mine,
YanıtlaSilkesinlikle katılıyorum. insanlar ve anılar...
sanki şehirler tek başlarına büyülüymüş, sevilebilirmiş gibi addedilmesi garip geliyor bana.