çok değil 10 sene öncesine kadar, ortalama her ailede bir tane analog fotoğraf makinesi vardı.
36'lık film alınır, sadece "özel anlar" ölümsüzleştirilirdi. yılbaşı, yaz tatili, doğum günleri gibi.. yılda 3-4 film harcanırdı anca..
onun dışında fotoğraf makineleri öyle herkesin elinde her gün dolaşan bir şey değildi, hele ki evin çocuklarına pek de verilmezdi.
zira her poz değerliydi. her bir poz için deklanşöre basmadan önce iyice özenilir en iyi görüntü yakalanmaya çalışılırdı.
tab ettirilirdi sonra fotoğraflar, merakla alınırdı mahallenin/ semtin fotoğrafçısından. mevsimlerin içiçe geçtiği o özel anlara bakılırdı tek tek. özenle albüm seçilir, fotoğraflar içine yerleştirilirdi..
ara ara ailecek ya da misafirlerle fotoğraf albümlerine bakmak çok keyifli olurdu..
yıllar geçti, zaman değişti sonra. dijital makineler yaygınlaştı, cep telefonları fotoğraf çekmeye başladı, kendimize ait fotoğrafları tüm dünyaya gösterebileceğimiz sanal mecralar çıktı.
herkes pek bir merak saldı fotoğraf çekmeye de çekilmeye de.. ne kadar sanat olarak ilgilendi ne kadarı feysbuk'a canti fotoğraf yüklemek için, bilinmez..
ve bence dönem öyle bir dönem ki, çoğu insan, o anı yaşamaktan çok o anı kaydetmenin peşinde..
daha önce de konserleri kameraya almakla ilgili yazmıştım benzer şeyleri..
http://pinkket.blogspot.com/search/label/amatör%20kamera
garip geliyor bana bu kadarı..
http://pinkket.blogspot.com/search/label/amatör%20kamera
garip geliyor bana bu kadarı..
cem yılmaz da diyor ya "yok ben anı yaşamayı sevmiyorum, evde izliycem" diye:) hakikaten öyle bir durumda pek çok insan.
ilginç, öyle değil mi?
ilginç, öyle değil mi?
Ne güzel küçüklük fotoğraflarımıza bakabiliyoruz fotoğraf albümünden. Şimdi fotoğraf çıkartmak diye birsey kalmadı bilgisayar ortamı girince. Millet geçmişini kaybetme peşinde. Bence fotoğraflar fotoğraf albümü yerini almalı , ileride ne göstereceğiz yahu ?
YanıtlaSilsevgili safransarı,
Silkesinlikle elle tutulur fotoğrafın yeri bambaşka.
şimdi feysbukta albüm yapmak yetiyor çoğu insana:)
albümlerin eksikliğini hissediyorum en çok. ortaokul dönemime kadar doğduğum ilk anlardan başlayarak fotoğraflarım var. ama ondan sonrası karmakarışık. kimisi yanlışlıkla silinmiş, kimisi hangi bilgisayarın hangi dosyasında bilinmiyor. düzenli bir şekilde bir insanın değişimini, büyürken geçirdiklerini takip etmek mümkün albümlerle. bu çok hoş. hayatının film şeridi gibi gözün önünden geçmesi gibi =)
YanıtlaSilsevgili kedicik,
Silben de..
elle tutulur somut bir şey olması çok daha anlamlı geliyor bir de;)
Babam bu yazını okusa "hah! işte benim kafada biri!" der :))
YanıtlaSilFakat, gerçekten çok haklısın...
sevgili Düş Kızı,
Sil:)
ben modern çağı pek sevemedim gitti zaten:)
blogunuzu yeni keşfettim bayıldım çok tatlı çok içten :)benim bloguma da beklerim:) http://dominotalar.blogspot.com/
YanıtlaSilsevgili serzeniş,
Silteşekkürler;)
gelirim tabi.
Ben dijital soğukluğu bazı fotoğrafları çıkartarak aşıyorum.Çıkartıp albüme yerleştiriyorum eskisi gibi.
YanıtlaSilsevgili Nehir İda,
Silaynen;)
ben de ara ara yapıyorum ve albüm geleneğini yaşatmaya çalışıyorum.
ama, her zaman olamıyor maalesef;)
Çok çok haklısın Ezgi.Ben fotoğraf çekmeyi çok seviyorum ama bazen anı kaçırmak üzere olduğumu farkedip kendimi durdurduğum oluyor. Tamamen katılıyorum.
YanıtlaSilSevgiler
Ben de beklerim bloguma ;)
http://hasirsapkaderya.blogspot.com/
sevgili Derya,
Silgelirim tabi;)