oldum bittim üzerimden atamadığım "çok şey yaşamaya çalışma çabam" ve onunla beraber gelen "hiçbir şeye yeterince yetişemediğim kaygım"ın ziyadesiyle "ölüm korkusu" ile bağlantılı olduğunu düşünüyorum...
(zira, zaman geçtikçe, ölüme yaklaşıyor insan..
bir başka deyişle:
"ölüyoruz biz farkına varmadan/ hayat yok olmakla geçiyor"..
nazım'ın da memleketimden insan manzaraları'nda sorguladığı gibi "insan öleceğini bile bile nasıl yaşar?"
insan bu dünyada geçici olduğunu bilmesine rağmen, bu gerçeği unutarak yaşıyor sanırım, yani yaşayabilmesinin yolu bu...)
velhasıl, bugün var yarınsa yok olduğumuz dünyada, öyle çabalıyoruz ki kalıcı bir şeyler bırakmaya..
lafım uzadı, kafam karıştı. en iyisi sizleri güzel şarkıyla başbaşa bırakayım ben:
annem üzülmeyecek olsa şu an hemen ölmek isterdim sanırım.
YanıtlaSilsevgili renas,
Sil"ölüm"ü bunca arzuladığına göre nedenlerin olmalı...
ben her zaman "yaşamak"a daha yakınımdır..
aslında onu anlatmak istemiştim yazımda da biraz, insandaki her şeye rağmen devam eden "yaşama isteği"ne değinmekti planım. lakin, dediğim gibi karışık bir yazı oldu..
bu arada, anneni üzme ne olur! başka üzülenler de olacaktır hem..
Çok şey yaşamaya çabam, hiç bir şeye yetişemediğim kaygım
YanıtlaSilbenimde var. Sanki yaşamın bana verdiği zamanı ikiye katlar gibi de yaşamak yorgunluğum da cabası.
sevgili Yaşamın kıyısında,
YanıtlaSilşairin dediği gibi "yaşamak değil, beni bu telaş öldürecek" !