önceden yazdığım üzere, eylül itibariyle bir ortaokulda görev yapmaya başladım.her gün farklı hayatlara, çeşitli yaşantılara tanıklık ediyorum...
geçtiğimiz hafta içinde bir öğrenci görüşmem vardı. görüşme sırasında 10 kardeş olduğunu öğrendim üzerinden yoksulluk akan kızcağızın...
üzüldüm duruma, kızdım ailesine...
herkesi kendi gerçekliği üzerinden anlamaya çalışıyorum, ama, bazen bu öyle zor ki... bazı durumları anlayamıyorum ne yazık ki...
hadi eski kuşakları anlıyorum; "cahillik" diyorum, "yaşam alanları genişti" diyorum, "tarım toplumu, iş gücü ihtiyacı" diyorum, "öyle bilinirdi, öyle inanılırdı, öyle yaşanırdı, çok çocuklu olmak normaldi" diyorum.
ama sene olmuş 2015, yaşadığımız yer istanbul gibi pahalı bir şehir, 2+1 iç içe apartman dairelerine sıkışmış durumdayız.
neden 12 kişi bir evde yaşama zorluğunu tercih eder bu şartlarda insanlar?
nasıl dur demezler? hadi 1. doğdu, 2. doğdu, 3. doğdu, 4., 5., 6., 7. ...
10 çocuk dünyaya gelene kadar "ya acaba bu kadar kalabalık bir aile olmak nasıl olacak? tüm çocukların ve kendimizin ihtiyaçlarını karşılayabilecek miyiz?" sorusu nasıl gelmez hiç akıllarına?
Hele İstanbul'da galiba değil mi? Ya ayda 10.000 tl. kazansa aile reisi gene aç kalırlar 12 nüfus. Olacak şey değil bu devirde.
YanıtlaSilsevgili İlhan Ucer,
Silaynen! köy yaşantısı olsa tamam da istanbul'da 12 ferdli hane! kendilerine zorluk her şeyden önce...
"her çocuk nasibiyle gelir" tasavvururuyla modernizm'in "doğum planlaması" nın çatışmasıdır.
YanıtlaSilben bu çatışmada dengeden yana tercihimi yapıyorum. ilk düşünce kendi adımlarını dini bir kaideye dayandırır. oysa kendi adımlarıdır.. ikinci düşünce ise planlananın makine gibi mekanik olacağına olan inançtır.. bu da sakattır..
sevgili erdi,
Sildemek istediğini anladığımı sanıyorum ve katılıyorum.
"modern insan"ın kontrol arzusu ve sanrısı sıkıntılı.
diğeri de dediğin gibi, sorumluluk almamak...