kedileri çok seviyorum.
hem estetik açıdan çok beğeniyorum hem bağımsız ve bireysel tarzlarını çok seviyorum.
yıllarca, annemden ayrı bir evim olur olmaz, bir kedim olacak sandım.
kendi evim olunca fikrim değişti sonra.
önce "yapabilir miyim? gerekli sevgi, ilgi ve özeni verebilecek miyim? ona iyi bakabilecek miyim?" gibi etik kaygılar başladı.
sonra daha önce hiç aklıma gelmemiş olan bir başka düşünce düştü aklıma:
"bi dakika, tamam ben kedi alıcam diyelim, onu evime getiricem, beraber yaşamaya başlıycaz vs. ama, acaba kedicik bunu isteyecek mi?"
hayvanları "satın alma"ın ne zamandan beri insanlara bir hak olarak görüldüğünü, onların hayatında nasıl olup da bunca karar verici olabildiğimizi sorguladım durdum...
vazgeçtim...
Evsiz bir yavruyu alabilirsin aslında,tabiki çok büyük sorumluluklar gerektiriyor hayvan beslemek,bi kere artık o senin çocuğun gibi oluyor hastalansa başında sabahlıyorsun,sana vereceği eziyetlerin hepsine göğüs germen gerekiyor,herşeyden tiksinen ben köpeğim kusunca temizliyorum çişini kakasını temizlemek zorunda kaldığımda oluyor,çünkü o büyümeyen bir bebek yaşadığı sürece onunla ilgilenmek ihtiyaçlarını karşılamak zorundayım,ve öyle bağlanıyorlar ki sana onları asla oyuncak gibi görmemek lazım,hani iki gün bakıp başedemeyince sokağa atıyorlarya,çok iyi karar verip almak gerek bu yüzden.Karar veripte alırsan o zaman koşulsuz büyük bir sevgiyle karşılacaksın:)
YanıtlaSilsevgili farfin,
YanıtlaSilözendirdin beni:)
ama dediğin gibi, "özenme" ile olmaz, gerçekten istemek ve kararlı olmak gerek.