herkes için geçerli değil belki ama, benim naçizane gözlemlerim bu yönde...
ancak, ne zaman başlıyor bu "çoksevilmegereksinimi", onu tam kestiremiyorum..
cumartesi günü gözlemlediğim bir olay, küçük yaşlarda başladığının bir örneği oldu benim için.
anlatayım:
dolmuşta 4-5 yaşlarında küçük kız, annesinin oturduğu koltuğun başında ayakta duruyor... nasıl mutsuz, nasıl her şeyden şikayetçi. montunu çıkarmak istiyor, şapkasını düşürüyor, mızmızlanıyor vs vs.
evet, dolmuş kalabalık ve sıkıntılı. bu açıdan kızın mutsuzluğu anlaşılabilir görünüyor.
lakin, kanımca, kızın sıkıntısı fiziksel rahatsızlık değil esasen...
sorun şu ki, annesinin kucağında küçük kardeşi uyuyor.
çok sevdiği annesi, rahatlığı ve ilgiyi "bir başkası"na veriyor onun yerine...
ne güzel bir gözlem..mutlaka çok küçükken başlamış olmalı.ben kendimi düşündüğümde kocaman ailemin verdiği sevgiyi hep her yerde aradığımı düşünüyorum yoğun sevgi ve ilgi..olmazsa fena acıyor canım..
YanıtlaSilümitsiz vakamıyız:)
sevgili Milena,
YanıtlaSilteşekkürler.
miminden hatırlıyorum bu özelliğini;) bende de benzer şekilde.
sağlıklı psikoloji için mutlu ve doyurucu bir çocukluk&aile yaşantısı çok önemli elbette. ama, bu da, böyle bir "sorun"a yol açıyor sanırım;)
bizi sevgiye ve ilgiye doyurdukları sürece ümit var:D
merhabalaar:)
YanıtlaSilne hoş cici bir sayfa bu.
sıcacık samimi ve içten.
seve seve takipçinizim.
bende bekliyorumm sayfama sizi.
kucak dolusu sevgi eşliğinde..
:)
sevgili birtutamkekik,
YanıtlaSilçok teşekkür ederim.
mutlu oldum;)
seve seve gelirim ben de;)