içimde bir yerlerde, bunun bir gün olacağını biliyordum esasen...
hakkıyla yaşan(a)mayan duygular, eninde sonunda insanın karşısına çıkar çünkü... geçiştirilmez hiç bir acı, baştan savılamaz...
10-11 yıl önce "tam" yaşamadığım yas gelip buldu beni 25 yaşımda... şimdilerde, her an çıkmak için fırsat kolluyor ben -yine- bastırmaya çalıştıkça...
bir sabah, kıytırık bir ehliyet sınavında, insanları babalarının bırakması/ beklemesi/ çıkışta alması, üniversite sınavımdaki yalnızlığımı hatırlatıyor birden... zaten ehliyeti bunca zaman geciktirmiş olmamı da babamın yokluğuna bağlıyorum ardından... canım feci yanıyor... büyüdükçe ihtiyacım azalır sanırdım oysa ben...
şimdilerde de kendi ailem olunca geçer sanıyorum...
"normal" bir ailem/ evim olunca hani... akşamları bir erkeğin geldiği....
belli ki bu da bir "zan" yalnızca...
en doğrusunun profesyonel yardım almak olduğunu düşünüyorum bu nedenle...
o his en içlerinde hep kalır insanın, tıpkı senin hiç ummadığın bir an hortladığı gibi ara sıra gösterir kendini böyle sevgili ezgicik...sanırım onunla beraber yaşamayı başarmak zorundadır insan...
YanıtlaSilyerini hiçbir şey tutamaz... :(
YanıtlaSilInsanin en yakinlarini kaybetmesine alismasi diye bir sey yok bence, sadece araya zaman giriyor ve ozlem basliyor. Allah sana ve kalanlara sabir ve guzel bir omur versin Ezgi'cim
YanıtlaSilAllah dayanma güçlüğü versin, bu gerçekten çok zor. Yaşayan bilir.
YanıtlaSilBen de yaşadığım zorlukta -ki senden epeyce büyüğüm- babam yaşasaydı böyle olmazdı diye düşünür ağlarım.
hepinize teşekkür ederim.
YanıtlaSildediğiniz gibi, sanırım, zaman zaman olacak böyle patlamalar.. kabullenmeli bunu...